Op 13 februari 1947, na een tournee van 3 weken met Duke Ellington met daarna een reeks optredens in een club in New York, keerde Django terug naar Parijs. Met gemengde gevoelens omdat er eigenlijk niet teveel van de grond was gekomen van de samenwerking met Duke, maar eigenlijk vooral zijn “ontdekking” van de toen net ontstane Bop jazz, Charlie Parker heeft hij niet zien optreden omdat die toen vast zat in Camarillo in Californië vanwege drugsbezit, maar hij beluisterde wel Dizzy Gillespie en hij was daar behoorlijk van onder de indruk. Hij kon zich altijd volop meten met bezoekende Amerikaanse musici zoals Coleman Hawkins, Benny Carter, Rex Stewart en Barney Bigard, maar nu kwam er een nieuwe generatie met namen als Bud Powell, Thelonius Monk. Dizzy Gillespie en Charlie Parker met een nieuwe ritmische en harmonische aanpak. Wat moest hij doen om de controle te behouden, uiteindelijk leidde dit tot het gebruik van de elektrische gitaar, weliswaar in de beginne nog vrij primitief via een microfoon, maar allengs werd dat professioneler en ook incorporeerde hij de bop elementen min of meer in zijn muziek. Het zoeken naar een nieuw geluid werd het belangrijkste oogmerk van Django’s experimenten in die dagen. Deze driedelige cd box is daar volledig aan gewijd met de titels “Babik”, “Django’s Dream”en “Manoir de mes rêves” voor de onderscheiden cd’s.

Ik hoorde Django voor het eerst elektrische gitaar spelen op een single op het Vogue label met “Nuages”aan de ene kant op akoestische gitaar en “Fantaisie” (in feite “Swingtime in Springtime”) op el. gitaar op de andere kant. Het heeft een vrij simpele melodie maar het bijzondere zit in het refrein van Django met zijn onverwachte stijlbloempjes en niet te vergeten de manier waarop hij Hubert Rostaing (klarinet ) begeleidt. Ik stel me voor dat er nog een ander aspect was voor hem, het plezier om een nieuw geluid te ontdekken op zijn instrument zowel qua klankkleur als qua volume”, aldus gitarist Philip Catherine in de hoestekst. De eerste elektrische gitaar werd in de jaren ’30 gemaakt door Rickenbacker, ontworpen door Georg Beauchamp, de eerste opname met een el. gitaar werd gemaakt in 1937 door jazzgitarist Eddie Dunham. Behalve de eerder genoemde Hubert Rostaing (klt) zijn o.a. ook te horen Joseph Reinhardt (gtr), Emmanuel Soudieux (bs), André Jourdan (drs), Maurice Meunier (klt), Eugène Vées (gtr) en Ladislas Czabanyck (bs). De muziek van Django is altijd een feest om te horen maar deze opnames op de elektrische gitaar uit 1947 klinken heel bijzonder en tonen wederom aan wat een virtuoos dit Belgische fenomeen was. Als deze driedubbelaar doet smaken naar meer, dan zijn er op hetzelfde label nog een dubbel cd “The war years”van hem verschenen nog twee driedubbel cd’s “The Ultimate Django en met Stéphane Grappelli “Rome 1949”en als het nog niet genoeg is een box met 8 cd’s “Complete String Quartet”.

Jan van Leersum.